Het zijn maar spullen

Het zijn maar spullen. Dat houd ik mezelf voor terwijl ik een half ledikant en een babymatrasje de trap afsleep.

Het zijn maar spullen. Dat hield ik mezelf voor toen ik een oproep op insta plaatste. De kinderwagen waar we lief en leed mee deelden, wilde ik niet verpatsen via Marktplaats.

Het zijn maar spullen, het voedingskussen, het meerijdplankje, de wieg.

Het zijn maar spullen die we voor mijn gevoel een half leven geleden uitzochten. Onwennige bijna-ouders als we waren, back in 2014.

De wieg haalden we op het laatste moment. Het ledikant dat we van een collega overnamen, was in mijn hoofd veranderd in een boxspring van 1 meter 80.

Onze pasgeborene zou er maar in verdrinken.

De kinderwagen die we van mijn schoonouders kregen. Ons ruimteschip, grapten we de eerste weken dat ‘ie – leeg – in de woonkamer stond.

Dat ruimteschip stond de afgelopen maanden te verstoffen op de gang. De witte wieg op zolder. Het ledikant in de kamer van Ole.  Een dankbare plek om kleding, boekjes en knuffels in te mikken, dat dan weer wel.

Er komt geen derde. Dat doet me meer pijn dan ik had verwacht en tegelijk heb ik moeite om mezelf die pijn toe te staan.

Ik héb toch twee gezonde kinderen? Ik hoef me niet meer voort te planten, de mensheid vergaat niet omdat ik niet nog een kind krijg.

Het is toch ook relaxter, nu ze 5 en 3 zijn. Ze slapen door ’s nachts, ze lopen zelf, smeren hun eigen boterham.

Waar moet je een derde laten? Dan moet de auto groter, een extra slaapkamer.

Om nog maar te zwijgen over de hoeveelheden brood die je dan moet gaan inslaan.

Ik weet het, maar mijn hart wil er niet aan. Het idee dat we samen iets unieks hebben gemaakt, iets nieuws met een heel leven voor zich. Dat het aan ons is om zo’n mensje te beschermen, op te voeden, los te laten.

Ik zou het graag weer doen, maar dan moeten we het wel sámen willen. Als niet samen… dan maar niet.

Vandaar dat die spullen, die bedjes voor elke fase, nu achterin een Toyota verdwijnen. Voor een andere derde, of een eerste of misschien nog wel een keer een tweede. Ik voel me net Oprah Winfrey als ik help inladen. Iedereen een kinderwagen!

De auto draait de hoek om en ons huis is weer wat leger. Mijn hart misschien ook wel een beetje.

Het waren niet zomaar spullen.