6 mei: mosterd

Gek, hoe je trots kunt zijn op je kind voor iets heel… kleins. Ole at een bitterbal met heel veel mosterd. En als ik zeg heel veel, dan bedoel ik dat de halve bitterbal bedekt was met moutarde fine de Dijon. Hij likte dat er eerst af en at daarna met smaak de bitterbal zelf op.

Het is helemaal geen prestatie ofzo. Hij heeft er niet voor getraind. Het is geen talent. Hij gaat er niet ontzettend gelukkig of rijk mee worden (althans, dat lijkt me onwaarschijnlijk).

Ik keek naar hem, hoe hij zo zonder piepen met alleen wat gekke gezichten mosterd zat te eten. ‘Andere kinderen zouden dat nooit doen’, schoot door mijn hoofd. Vast wel, denk ik nu, een paar uur later. Zou het zijn omdat we zo vaak horen hoe lastig jonge kinderen kunnen zijn met eten? Ik werd er in ieder geval wel blij van, haha.

Maar ja, alles dat niet uit de frituur komt, wordt ook hier met een héleboel achterdocht bekeken. Misschien moet ik wat vaker mosterd over de spinazietaart doen.