Uncategorized

7/8 mei: loyaal

7/8 mei: loyaal

Para siempre dentro mi corazón

Dat staat er achterop de foto die ze me gaf, gemaakt op haar verjaardag. Mijn beste vriendin in VWO4 (en 5) en ik, innig omhelzend op de bank. Ze was de eerste met wie ik op stap ging, bij wie ik mezelf kon zijn, met wie ik kon lachenpratenhuilen en wiens aanwezigheid in mijn leven van een tienerlogische vanzelfsprekendheid was.

Ik ben 38 en we hebben elkaar al jaren niet gesproken. Dat betekent niet dat ik niet aan haar denk. Ik weet dat haar moeder ziek is geweest en is overleden. Dat ze getrouwd is en kinderen heeft. Maar verder? Geen idee.

Zou ze net zo aan mij denken, vraag ik me weleens af. Als we elkaar nu weer zouden zien, zouden we dan zo doorpraten alsof de jaren tussen ons in niet bestaan?

Loyaal zijn naar vrienden, naar alle mensen met wie ik op de een of andere een relatie heb (gehad), is belangrijk voor me. Als we iets gedeeld hebben, als er een punt is geweest waarop we hebben gezegd, al dan niet hardop: dit zijn wij, dit is iets van ons… dan zal ik dat niet snel mijn rug toekeren. I’ve got your back.

Ik kon me dan ook jarenlang niet voorstellen dat iemand minder voor me zou gaan betekenen. Dat het gevoel zou slijten, dat er geen connectie meer is. Dat je band met iemand een lege aansteker wordt, die af en toe nog wel een vonkje geeft, maar nooit meer een steady vlam. Die je jaren in een laatje bewaart, omdat je dat nou eenmaal doet met aanstekers.

Tot het moment dat dat laatje een keer leeg moet. Bewaar je zo’n aansteker? Is het een Zippo of een BIC? Weet je nog waar je ‘m hebt gekocht? Soms raak je ‘m kwijt, dan is het probleem vanzelf opgelost. Dat is me weleens gebeurd en realiseerde ik me pas toen ik een soortgelijke aansteker zag liggen bij iemand anders, dat ik er zelf ook zo een had gehad.

Er liggen best veel aanstekers in mijn laatje. Ik weet dat zeker de helft niet meer werkt. Toch laat ik ze liggen.

Om ze weer, wéér te proberen, een voor een. Op een zomerse avond die schreeuwt om een sigaret. Of een donkere winternacht die fluistert om sterretjes.

1 comment

Leave your comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

  • crying right now
    (want zo herkenbaar, en zo moeilijk, want dat laatje raakt toch ook overvol, met al die aanstekers, en dat moet toch ook opgeruimd worden een keer, maar wat doe je er dan mee?)

Related