5 mei: fietsen

Vanmiddag dronk ik koffie met een collega/vriendin, in de kantine op werk. We hadden het over people we love to hate, moeder zijn en de eeuwige strijd om je tempo niet leidend te laten zijn als je aan het sporten bent. Daar worstelen we beiden mee. Alles wat boven het tempo ligt dat je kúnt lopen, voelt al snel te langzaam.

Met fietsen heb ik dat ook wel een beetje, merkte ik. Bijna 50 kilometer is het, forenzend naar RTL in Hilversum en weer terug. Dat ging vandaag niet zo hard als mijn eerste ritje afgelopen maandag: meer heuvels, meer stoplichten, ook weleens de weg kwijt. En toch, toch, toch knaagde het even, beide keren dat ik mijn horloge uitdrukte.

Gelukkig gebeurde er iets leuks op de terugweg. Ik fietste op het fietspad over de Stadsring. Er reed een dikke, oude Amerikaanse bak naast me. De bestuurder keek naar me, de bijrijder ook, en ze deden een Tour de France toeter.

De zon scheen nog een beetje. Er hing zachtheid in de lucht, die eerste hint van zomerser dagen die bij Bevrijdingsdag hoort.

En toen ik thuis onder de douche stond, dacht ik niet aan tempo’s. Dacht ik niet aan harder, verder, meer moeten kunnen, maar aan het feit dat ik gewoon heen en terug naar mijn werk ben gefietst. Iets dat me al tijden tof lijkt, en dat ik nu gewoon gedaan heb – en nog zo vaak kan doen als ik wil. Ik dacht aan het gevoel van vrijheid dat bij bewegen hoort; bij het gedachteloos kilometers maken op een chille pace, bij het geconcentreerd een pittig heuveltje in Soest afsuizen, al rammelend op de klinkers.

Het intens tevreden en vermoeide gevoel dat mijn lichaam dit gewoon allemaal kan.