4 mei: stilte

Herdenken is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn vader. Hij werd geboren in 1930 en maakte de Tweede Wereldoorlog dus als tiener mee. Geen heldenverhalen uit zijn familie; opa Kox was als de dood voor de Duitsers. Hij had een winkel en maakte tijdens de bezetting grafkisten.

Geloof ik. Ik herinner me mijn vaders verhalen over de oorlog eigenlijk niet. Behalve de anekdote die hij had over de bijnaam van rijkscommissaris Seyss-Inquart en dat je die beter niet hardop kon zeggen.

Wat ik nog wel weet, is dat we altijd naar de stad gingen voor Dodenherdenking. Dan stonden we op het Martinikerkhof, of ook weleens op de Grote Markt. In mijn herinnering gingen we altijd met mijn vader. Al zullen we ongetwijfeld ook weleens met mijn moeder zijn gegaan (mijn ouders waren al gescheiden toen we Dodenherdenking bewust mee begonnen te maken). We hadden geen televisie thuis. Het was niet meer dan logisch om fysiek ergens aanwezig te zijn voor de 2 minuten stilte.

De afgelopen jaren keek ik met de jongens thuis naar de uitzending vanaf de Dam. Volgend jaar wil ik weer ergens naartoe. Herdenken, herinneren is toch anders als je onder de mensen bent. Zeker in deze tijden vind ik het zo belangrijk om me te beseffen hoeveel vrijheid ik heb. En om me te realiseren hoeveel offers daarvoor zijn gebracht.