Slack

Een van mijn favoriete adviezen is cut yourself some slack. Wees niet te hard voor jezelf. Gun jezelf wat ruimte. Het hoeft niet in een keer perfect of fantastisch of zelfs goed. Ik zeg het vaak tegen vrienden en ik vind dat ik mijn eigen advies zelf altijd best goed opvolg.

Of nou ja. Ik vind nogal snel dat ik mezelf slack cut. Dat ik het al rustig aan doe. Dat er geen reden is om iets niet te doen of na te komen, want zoveel eis ik toch ook weer niet van mezelf.

Het kan behoorlijk nasty worden in mijn hoofd als ik vind dat ik niet voldoe aan die – in mijn eigen ogen – superlage verwachtingen. Dat is iets waar ik aan werk en waarover ik steeds beter tegen mezelf durf te zeggen: ‘Malin, je denkt nu wel dat je dit en dit doet (of laat), en dat het de normaalste zaak van de wereld is, maar is dat ook echt zo? Is dat echt de hoogte waarop je de lat wilt leggen voor jezelf?’

Nieuwe gewoonte

Zo dacht ik onlangs: een week moet ik deze ene nieuwe gewoonte toch wel makkelijk volhouden. Wat is nou een week? HOE MOEILIJK KAN HET NOU HELEMAAL ZIJN?!

En toen draaide ik me op mijn andere zij (het was al ’s avonds laat, zo gaat dat). Er scheen zwak licht door de gordijnen. Ik zag de maan, of eigenlijk zag ik een cirkel van licht waarvan ik wist dat het de maan moest zijn. Ik sprak mezelf toe. Is dit echt de kleinste stap die je kunt zetten? Of kun je het jezelf nóg iets makkelijker maken om die nieuwe gewoonte aan te leren, wat je zo graag wilt?

(terzijde: het mezelf makkelijk maken voelt als iets schandaligs, iets onnatuurlijks – alle glorie ligt in lijden of in ieder geval in afzien, zoiets)

Wat toen volgde, was niet per se een openbaring, dat is voor mijn gevoel meer iets dat je nog niet wist, maar het was wel bewust inzicht krijgen in mezelf. Ik was 38 jaar en 130 dagen oud, het was 23.47u op een niet eens zo heel koude decembernacht dat ik me realiseerde dat ik een keus had. Dat ik ook met één dag kon en vooral mocht beginnen en dat de wereld daar niet minder snel van zou gaan draaien.

Als het dan drie dagen goed gaat, is het bemoedigend, volgde als vanzelf de gedachte. Als het dan een dag níet goed gaat, weet je dat je na 1 nacht slapen het alweer opnieuw kunt proberen. Doe het rustig aan, het hoeft niet direct voor altijd perfect. Of zoals Lianne het treffend zei: you can’t hate yourself into a version you love.

Cut yourself some slack – and then some more.