Het fluitje van Bjarne

Mijn oudste zoon (bijna, bijna is-ie 5) wil heel graag kunnen fluiten. Niet per se op zijn vingers, maar door zijn lippen te tuiten en dan te blazen. Maar ja: lippen tuiten voor een kusje is één ding, er geluid mee produceren is iets heel anders. Het was voor hem dan ook een grote bron van frustratie dat het zijn ouders en praktisch alle andere volwassenen wel lukt om zo te fluiten.

Totdat mijn vriendin Wendy langskwam.

Die vertelde Bjarne namelijk het volgende: ‘Als je wordt geboren, zit je fluitje nog in je tenen. En hoe ouder je wordt, hoe hoger het fluitje komt! Tot het bij je mond is en dan kun je fluiten.’

Dus nu krijgen we bijna dagelijks updates van Bjarne. ‘Mijn fluitje zit nu hier’, zei hij, wijzend naar zijn navel, twee dagen nadat Wendy er was. Vandaag zat het al in zijn keel.

Maar, zoals hij zelf al zei: ‘Het kan best nog weleens heel lang duren voordat ik écht kan fluiten’.