Mijn angst heeft een naam

Nooit of te nimmer zal ik duiken. Een paar meter diep zwemmen, terwijl je de bodem niet meer ziet? Nee, dank u. Dat is wel mijn grootste angst.

Mijn ergste nachtmerrie – de enige die ik me herinner – speelt zich af onder water. Ik ben aan het kayakken, of kanoën of zoiets. Onder water ja (heb ik al gezegd dat het een nachtmerrie was?). Op een gegeven moment komen we, mijn niet nader gedefinieerde gezelschap en ik, bij een klif aan.

Moet je voorstellen. Je zit al méters onder water, het is vrij donker en dan opeens zo’n afgrond, loodrecht naar beneden. Nachtmerrie als het is, peddelen we per ongeluk bijna over de rand heen. Dat was het moment zo’n beetje dat ik wakker werd, maar niet voordat ik in pure horror die onpeilbare donkere diepte in had gekeken.

Bathofobie

Van mijn collega Sophie leerde ik vandaag dat deze angst voor diepte een officiële naam heeft: bathofobie. Niet zoveel voorkomend als angst voor water (hoewel ik die na het zien van deze plaatjes ook opeens een stuk beter begrijp), maar toch schijnen best wel wat mensen er last van te hebben. Grappig: jaren heb ik rondgelopen met de angst naar aanleiding van de nachtmerrie, en dan blijkt er gewoon een stempel voor te zijn.

Ik heb het vooral met diep water. Hoogtes doen me niet zo heel veel. Daar krijg ik hoogstens achtbaankriebels van. Paragliden of die enorm hoge schommel in Nieuw-Zeeland: kom maar door.

Zodra er (veel) water in het spel is, haak ik af. Bathofobie hangt schijnbaar samen met de angst om te vallen en dat ervaar ik ook wel zo. Ik heb een keer gesnorkeld in Egypte in de Rode Zee. Prachtig helder water, de eerste pak ‘m beet 10 meter ondiep en toen liep de zeebodem opeens steil af.

Ik was gefascineerd door het zonlicht dat door het water kwam en tegelijkertijd doodsbenauwd omdat ik het gevoel had dat ik in het diepe water viel.

PS even iets heel anders: Eels komt met een nieuw album! Fingers crossed voor optredens in Nederland…