Lieve Ilja

Lieve Ilja,

Vandaag hoorde ik dat je dood bent en dat overviel me, zoals de dood voor zovelen onverwachts komt. Ik zou willen zeggen dat ik veel aan je gedacht heb de afgelopen jaren en dan zou ik liegen.

Af en toe kreeg ik een mail: ‘er is een nieuw weblog verschenen van de familie Anthonissen’. Dan las ik hoe Marleen en de kinderen en jij jullie leven leidden in Jeruzalem, glimlachte ik en bedacht me elke keer dat ik je toch zou moeten opzoeken als je weer eens in het land zou zijn.

Dat deed ik nooit.

En nu ben je er niet meer.

Je was mijn docent Latijn van 4 tot 6 vwo. We waren met een klein clubje, 8 of 9 leerlingen, ons kent ons. Bij jou kon altijd net even wat meer dan bij de anderen. Je kon hard met ons mee lachen, mooi vertellen, goed luisteren. Natuurlijk wilden we je weleens achter het behang plakken: wij waren pubers en jij een docent. Een jonge, goedgeklede, daar niet van, maar toch. Dan haalde je ons weer door de mangel omdat het examen over Caesar en zijn Gallische Oorlogen toch echt aanstaande was. Vonden we maar niks.

Genoten

Ilja, wat was je een mooi figuur. De ene dag kwam je in je leren broek naar school, de volgende dag in driedelig grijs. Ik dacht altijd dat je op mannen viel – niet omdat je dat zei, maar omdat je het nooit over een vriendin had. En toen… trouwde je met Marleen en mochten we op je bruiloft komen. Je woonde twee straten achter me toen ik op kamers ging. Jij verhuisde, ik kreeg je fauteuil en mijn moeder je koelkast. Met Marleen vertrok je naar Oezbekistan. Wat heb ik genoten van jullie verhalen, helemaal toen Marieke er eenmaal was en jullie gezellig met zijn drieën het hele land doortrokken (voor mijn gevoel dan).

Ik vond het lang wonderlijk dat je voor de kerk koos. Je heette Ilja en dat was niet voor niks zo, als ik je oud-collega Huub Derix mocht geloven. Tot ik je tegenkwam in Groningen, met Marleen en de kinderen. Je was nog steeds dezelfde, Ilja. Rustig, vriendelijk, geïnteresseerd. Het paste je. En wie was en ben ik om te oordelen over jouw leven?

Favoriet

Vanavond heb ik mijn fotoalbum weer eens afgestoft met foto’s van de Griekenlandreis, in 2000. We zouden eigenlijk naar Rome, maar ja, het heilige jaar. Dus het werd Griekenland, met Athene en Delphi, met bloedhitte en heel veel oude stenen. Ik weet nog dat je in de bus per se de walkman van Rik wilde, om nieuwe muziek te leren kennen. Misschien was je daarom wel mijn favoriete docent: omdat je ons als mensen behandelde en niet als leerlingen.

Natuurlijk speelt ook mee dat je me kende toen mijn vader overleed. Ik zal nooit vergeten wat je toen voor me hebt gedaan. Het is heel egoïstisch, ik weet het, maar ik zou willen dat je er nog was, zodat ik je dat kon zeggen.

Zodat ik je kon bedanken, lieve Ilja. Voor al je kennis, wijsheid en kracht.

PS Voor wat het waard is: je dood heeft me weer eens met de neus op de feiten heeft gedrukt. We hebben niet het eeuwige leven. Het kan zomaar over zijn. Het is zo, zo belangrijk om mensen te laten weten dat je om ze geeft.

In dat opzicht hoop ik mijn hart op mijn tong te houden.