Over het leed dat de eerste pannenkoek heet – en hardlopen

De allereerste pannenkoek mislukt vaak. Negen van de tien keer is de pan nog niet heet genoeg. Met hardlopen werkt het voor mij net zo: de eerste kilometer gaat kut, omdat ik nog niet warm genoeg ben.

Een rondje hardlopen (of hard, who am I kidding) gaat bij mij meestal zo. Ik begin enthousiast met een sukkeldrafje naar het stoplicht. Vanaf dat punt kan ik vrij ongestoord doorlopen; die eerste 400 meter zijn zeg maar voor de vorm (een warming-up durf ik het niet te noemen). Daarna begint de ellende. Mijn ademhaling wil niet lekker, vage pijn in mijn knie, vage steek in mijn zij. Als een hijgend hert de wandelaars en hun hondjes inhalen, ze kijken nog net niet verwilderd op wie er met zo’n amechtige ademhaling voorbijkomt.

Niet nadenken

Ik vervloek mezelf de eerste kilometer altijd: waarom moest je nou zo nodig? Bij die en die ziet het er altijd zo makkelijk uit, waarom kan ik dat niet? Is dit überhaupt ergens goed voor?

En dan. Ja, dan komt een moment dat ik even níet nadenk. Dat duurt altijd maar heel kort hoor, een seconde ofzo. In dat moment gaat het opeens gewoon lekker. Ik kan hetzelfde tempo aanhouden. Mijn benen doen mee. Het zonnetje breekt door. En ook al ben ik na een minuut alweer het hijgende hert, die ene seconde trekt me er wel doorheen. Zet gewoon die voeten vooruit, een voor een.

De koekenpan is heet, zogezegd.