Lieve papa

Je lag op je buik op de vloer van de slaapkamer. Je rechteroog was nog half open. Door de stof van de Hemapyjama voelde je huid koud aan toen ik mijn hand op je schouder legde.

Het is zeventien jaar geleden dat je overleed en ik had me voorgenomen om dit jaar niet te veel aandacht aan je sterfdag te besteden. Inmiddels ken ik je langer dood dan levend – de herinneringen aan je worden vager. De urgentie die ik als tiener voelde om je vooral niet te vergeten, heeft plaatsgemaakt voor een soort achteloze berusting.

Or so I thought.

Want het hart, het hart laat zich niet altijd leiden en voor het eerst in al die jaren durf ik aan mezelf toe te geven dat er wel degelijk een gemis is. Voorheen prees ik mezelf gelukkig met je – vermoedelijk – vrij pijnloze sterven. Tegenwoordig denk ik steeds vaker: leefde je nog maar.

Dan was het niet zo ironisch geweest dat we twee dagen na je overlijden een bevestiging binnenkregen van je aanvraag voor een uitvaartverzekering. Dan hadden we je as niet hoeven verstrooien aan zee, op een stralende oktoberdag. Dan hadden mijn zoons in ieder geval één opa gehad.

En dan had ik je tenminste nog kunnen vragen wat je nou van mijn leven vond. Van mijn keuzes, wensen en verlangens. Van mijn reizen naar Ecuador, naar Japan; van mijn studiekeuzes, mijn werk, mijn hobby’s. Van mijn vriend, mijn kinderen, van onze nieuwe eettafel.

Jaren hoopte ik dat ik over je zou dromen, zodat ik je weer even zou zien zoals je was. Eén keer verscheen je ’s nachts, met je kenmerkende loopje. Het trekje bij je mond. Je luide gefluit, je boerenpet. Je liep voorbij en verdween voordat ik, al slapend, goed en wel doorhad dat jij het echt was.