Gevonden: dé manier om een lange duurloop te verpesten

Van tevoren dacht ik nog: #lacoach kan leuk zeggen dat ik 20 kilometer moet lopen, ik maak er lekker 21,1 van. Een halve. Bekt lekkerder. Uiteindelijk was ik aan het einde van mijn duurloop blij dat ik überhaupt nog vooruit kwam.

Op het schema stond het mooi. De eerste 5k lopen alsof je net een ultramarathon achter de rug hebt. Slakkentempo dus! De tweede 5k mochten op marathontempo, 10-15k op halve marathontempo en de laatste 5 weer op marathonsnelheid. Dat kwam er uiteindelijk zo uit te zien:

 

Mooi rijtje, toch? Klopt. De eerste helft van de training ging ook niet bizar slecht. Kijkend naar de kilometertijden ging zelfs driekwart van deze run best voorspoedig.

MAAR (die voelde je waarschijnlijk al aankomen) het vóélde absoluut niet alsof het voorspoedig ging. En dat kwam door een combinatie van de volgende factoren.

Eigenwijs, deel 1

Een lange duurloop, daar heb je niet alleen conditie voor nodig, maar ook brandstof. Eten, je weet. Gelletjes, banaantje, of iets anders dat je snel energie geeft en dat je makkelijk mee kunt nemen (ook niet onbelangrijk). Dat had ik niet gedaan. Misschien, heel misschien geldt als verzachtende factor dat ik mijn route expres langs een supermarkt had gepland. Ware het niet dat…

Eigenwijs, deel 2

… ik die supermarkt bij km6, toen ik nog als een zonnetje ging, voorbijliep met de gedachte: ik koop straks wel wat, op de terugweg. Er niet bij nadenkend dat ‘straks’ pas over 8k was en ik dus al ruim over de helft van mijn duurloop zou zijn voordat ik wat at. Er zullen mensen zijn die dat kunnen, die prima op een goed ontbijt lopen en dan bij thuiskomst wat bunkeren. Ik ben niet een van die mensen. Dat weet ik na twee halve marathons vrij zeker van mezelf. Waarom ik dan toch doorliep? Tja. Het idee dat het op dat moment prima ging. Het geringe ongemak van een reepje meesjouwen in je achterzak. De gedachte dat het veel lekkerder zou zijn om even op de terugweg te stoppen. Et cetera.

Eigenwijs, deel 3

Mijn tempo. Oi oi oi jongens, mijn tempo. Slakkengang is niet mijn favoriet, maar ik ben er de voordelen (en noodzaak!) van gaan inzien, dus ik begon daar braaf mee. Aan mijn coach had ik gevraagd wat mijn marathontempo eigenlijk is: 5:55 voor nu (dus 5 minuut, 55 seconden per kilometer). Ook dat ging best prima. Toen kwam het stukkie halve marathontempo. Voor het beeld: mijn pace bij de twee halve marathons die ik heb gelopen, lag boven de 6 minuten per kilometer. Die lopen gingen wel veel over het strand en over onverharde weggetjes, maar goed. Het idee dat ik opeens 5:30 zou kunnen lopen, gedurende ruim 21 kilometer, dat was toch wel wat dapper overmoedig.

Het was wel precies wat ik deed. Ik kwam er laatst achter dat mijn 10k tempo wel iets hoger lag dan de 5:40 die ik eerst voor ogen had. En dus, redeneerde ik voor mezelf, zou mijn hm-tempo op de weg ook best wel wat hoger zijn dan die 6:07 in Egmond. Wat vast wel waar is, maar 5:30? Damn, what was I thinking.

En dan nu het goede nieuws

Het is me wel gelukt, 5k lang! Haha #humblebrag.

Al is dat van korte duur

Want daarna was ik DEAUD. He-le-maal kapot. Ik stond gelukkig wel net voor de supermarkt waar ik uit arren moede een kinderbueno in mijn mik propte en van de lieve caissière een bekertje water kreeg. Om niet af te gaan voor de kantoormensen die net hun lunch haalden, rende ik lekker vlotjes weg – om na de eerste de beste hoek in te storten. Met lood in mijn benen en zware pijnlijke kuiten is het me gelukt die laatste kilometers af te maken. Ben nog nooit zo blij geweest dat ik mocht gaan wandelen.

Moraal van het verhaal: vergeet niet te eten. Dat maakt je training een stuk leuker en het herstellen ook. Ik ben nog nooit zo moe geweest van een lange duurloop, ook al at ik na thuiskomst de halve koelkast leeg.

Nee grapje, twee gebakken eieren en twee boterhammen. Heel beschaafd.